De laatste tijd heb ik op vrijdag steeds een blog of website uitgelicht dat mij aanspreekt, omdat de mensen achter dat blog of die website een bepaalde mate van vrijheid voor zichzelf hebben gecreëerd. Deze week een keer geen blog, maar wat leukers: een verhaal wat dichter bij huis! Ik kwam namelijk in contact met Sigrid en zij vertelde me een bijzonder verhaal dat ik zó inspirerend vond, dat ik het ook graag met jullie wilde delen. Dat mocht (gelukkig!), dus hierbij 🙂
In dit artikel:
Even voorstellen
Sigrid (36) en haar man Martin (37) zijn al twintig jaar samen. Ze hebben twee gezonde kinderen van 6 en 4 jaar en hebben een goed leven. Zo’n leven waar veel mensen naar streven: allebei een goede baan met toekomstperspectief, goed te combineren met het gezin, een heel goed inkomen, twee auto’s voor de deur en een optie op een prachtig nieuw huis. Dat goede leven is hen niet aan komen waaien; ze hebben allebei gestudeerd en zich jarenlang gefocust op het maken van carrière, om een goed inkomen te verdienen en wat boven het middenkader uit te komen.
Kortom; ze hebben er bewust voor gewerkt. Doelen gesteld, daar dingen voor gedaan en gelaten en ze gerealiseerd.
En als je dat doet, dan wordt je daar vaak ook voor beloond. Dat geldt zeker ook voor Sigrid en Martin. Zij stonden op het punt om hun hoekhuis in een niet al te beste wijk – waar regelmatig geluidsoverlast, een autobrand of een vechtpartijtje voorkomt – te verruilen voor een nieuw te bouwen huis. Op een mooie plek, zonder de ongemakken van hun huidige buurt en mét vrijstaand bad en dubbele stalen deuren.
Maar: na het winnen van het kavel, avonden lang plaatjes pinnen op Pinterest, scholen bezoeken en steeds weer enthousiast de plek waar het nieuwe huis gebouwd zou worden bezoeken, maakten Sigrid en Martin een bijzondere keuze. Ze gingen het niet doen. Ze vertelden de bouwer, gemeente, hypotheekadviseur, school en vrienden dat ze er vanaf zagen.
Hoe dan? Of beter gezegd: waarom? Als ik zeg dat ik een klein beetje nieuwsgierig was, dan is dat wel de understatement van de eeuw. En wat doe je als je iets wilt weten? Precies, dan vraag je ernaar!
Kun je wat over jezelf en je situatie vóór deze ommekeer vertellen?
Ik ben Sigrid (36) en al 20 jaar samen met Martin (37). Samen hebben we twee kinderen. We hebben allebei een goede baan bij de overheid en werken samen 1,8 fte. Dit doen we deels op kantoor en deels thuis; prima te combineren met het gezin. De afgelopen jaren zijn we regelmatig van baan gewisseld, om carrière te maken. Dat was niet prettig en vroeg om veel inzet, maar we hadden het ervoor over. Op dit moment wonen we in een hoekhuis in een niet al te beste wijk. Maar: onze naaste buren zijn prima, het huis is prettig en de lasten zijn laag.
In de afgelopen jaren zijn we meer gaan werken en ook meer gaan verdienen. En daardoor kwamen ook allerlei andere dingen ineens binnen handbereik. Denk aan twee auto’s, nieuwe meubels, vaak en luxe uit eten, terrasjes pakken, dure apparatuur, enzovoorts.
Ook qua huis gingen we eens om ons heen kijken. Zeker nu de rente een stuk lager staat en we veel vrienden en kennissen naar grote, mooie huizen zagen verhuizen, leek dat aantrekkelijk. Zo aantrekkelijk, dat we inschreven op een kavel. Hiervoor waren meer gegadigden, maar uiteindelijk ‘wonnen’ wij. Blij natuurlijk! En onze omgeving was ook enthousiast. Veel mensen vonden het een goede investering, een prachtige omgeving en een echte kans.
Wat veranderde er?
Wij waren ook ontzettend blij met de ‘winst’ van het kavel en doken helemaal in het proces. We hebben scholen in de omgeving bezocht, we hebben talloze Pinterest-borden gemaakt ter inspiratie voor de bouw en inrichting; we konden er uren mee bezig zijn. Wat zeg ik: dagen en weken! Steeds als we het kavel weer bezocht hadden en het huis voor ons zagen, kwamen we enthousiast thuis.
En toch knaagde er iets. Als we dan weer thuis op de bank zaten, merkten we dat we gewoon niet voor 100% achter de keuze konden staan.
Hoe kan dat?
Hoewel we het financieel nu prima kunnen dragen, begonnen we onszelf wel steeds meer te realiseren dat zo’n nieuw huis ons wel heel erg afhankelijk maakte van ons inkomen. We zouden dan dus moeten blijven werken op de manier zoals we dat nu doen, of in ieder geval op één of andere manier dat inkomen moeten blijven realiseren. Willen we dat wel? Wilden we wel slaaf worden van onze spullen, die gekocht, onderhouden en vervangen moeten worden? Wij hebben ons altijd heel rijk gevoeld, maar dat had nooit te maken met hoeveel geld we hadden. Dat had alles te maken met dat we onze levensstandaard altijd hebben gehouden op wat we nodig hebben en niet op wat we verdienden. Door het nieuwe huis te kopen, zou dat eigenlijk veranderen.
Dat wilden we gewoon niet. We wilden er gewoon voor kunnen kiezen om een stap terug te doen als het nodig is. Bovendien vinden we het ook heel belangrijk om stil te staan bij het voorbeeld dat we onze kinderen geven. Zo geven wij hen bijvoorbeeld voor hun verjaardag een ‘belevenis’ cadeau, omdat we vinden dat spullen een bepaalde mate van hebberigheid kunnen voeden en zorgen voor onrust. En dat idee strookt niet met wat we nu zouden gaan doen.
Wat heb je toen gedaan?
Op een gegeven moment moet je dan natuurlijk kiezen. Toen de week waarin een beslissing genomen moest worden aanbrak, hebben we de gedachte van het niet doen toegelaten. En dat leverde zoveel energie op, dat de keuze eigenlijk heel makkelijk was. We zouden gek zijn als we onze vrijheid zó op het spel zouden zetten.
Daarna hebben we dus de gemeente, de bouwer, de hypotheekadviseur, de school en onze vrienden verteld dat we er vanaf zagen. Hoewel de meeste mensen wel verbaasd waren, kwam er ook veel begrip. Een collega vond ons zelfs ‘dapper’. Met ons besluit gingen we immers in tegen de verwachtingen en verleidingen waar veel mensen voor vallen.
Voor het huis was het verder niet erg; voor jou tien anderen. Wij hebben onze opluchting gevierd met een etentje in ons favoriete sterrenrestaurant. Een onverwachte bijkomstigheid; doordat we niet steeds meer met de bouw bezig hoefden te zijn, kregen we ook heel veel tijd terug.
En nu?
Zolang het gaat, willen we gewoon op dit niveau blijven werken. We halen er op dit moment nog voldoening uit en dat is belangrijk. En omdat we nu een goed inkomen hebben, kunnen we ook veel sparen. Dat geld kunnen we weer gebruiken om – als we daaraan toe zijn – andere keuzes te maken. Op dit moment zijn we gewoon heel tevreden met wat we hebben en met de rust die dat met zich meebrengt. We voelen ons relatief onafhankelijk en hebben bijvoorbeeld de ruimte om veel met onze kinderen bezig te zijn en te helpen op school.
We merken dat we steeds minder hechten aan ‘status’. Nu staan we dichter bij onszelf, omdat we niet meer het idee hebben dat we iets ‘moeten’. Natuurlijk bevinden we ons in een luxe positie, maar het is ook een stukje mindset. Doordat we externe prikkels minder toelaten, hebben we minder behoeftes. Hierdoor consuminderen we als het ware automatisch. We zeggen vaak dat kinderen alleen water en dieren nodig hebben om zich te vermaken, maar als volwassene kunnen je behoeftes ook heel overzichtelijk zijn. Je moet alleen stilstaan bij de prijs (niet alleen in financiële zin) die jij of je gezin ergens voor betaalt. Heb je dat ervoor over?
En als je kijkt naar de actualiteit: wij maken ons bijvoorbeeld eigenlijk helemaal niet druk over de maatregelen die de nieuwe regering heeft aangekondigd. Doordat we ons niet verder in de schulden hebben gestoken, is onze uitgangspositie veel sterker. Dit geeft heel veel rust.
Het is best bijzonder: als je weinig geld hebt, wil je dat vaak verbergen. Als je veel geld hebt, wil je dat vaak laten zien. Mijn vriendin kwam laatst met haar nieuwe SUV langs. Een prachtige auto! Ik complimenteerde haar met haar keuze, speelde zelf vervolgens een uurtje met de gedachte om er ook één aan te schaffen, maar die gedachte was ook zo weer weg. Het is op één of andere manier voor mij gewoon niet meer zo belangrijk. Het voegt voor mij niet speciaal iets toe, het maakt mij niet anders.
Ik vind het echt een heel inspirerend verhaal en kan hier voor mezelf zeker wat mee. Ik denk dat dat ook voor veel andere lezers geldt. Heb je voor mij en voor hen nog een advies?
Ik zou willen zeggen: geef eens heel eerlijk antwoord op de vraag wat je echt nodig hebt. Waar kun je niet genoeg van krijgen? Is dat inderdaad rondrijden in die nieuwe auto, of is het quality time met je partner of gezin? En wat wil je écht niet in je leven? Zou je liever zonder werkstress of geldstress leven? Is de prijs die je nu betaalt voor bewuste of onbewuste materiële verlangens het wel waard? En dan is het een kwestie van andere keuzes maken. Je zult zien dat dat op gegeven moment steeds makkelijker wordt.
Bedankt, Sigrid!
En een vraag aan de andere lezers: hoe sta jij wat dit betreft in het leven? Ga je echt je eigen gang, of zou je soms toch wel andere keuzes willen maken, die dan misschien wat minder maatschappelijk geaccepteerd zijn?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Wat een inspirerend verhaal. Knap om er op zo’n moment toch nog vanaf te zien. Ik denk dat wij wel een beetje op dezelfde manier in het leven staan. Status is voor ons niet zo belangrijk. Wij hebben ook allebei een goede baan en hadden een jaar geleden een huis van 2x zoveel kunnen kopen. Mensen om ons heen doen dat ook. Wij zijn samen tevreden in ons appartement (dat qua inhoud niet onderdoet voor een huis) , wat zo gunstig geprijsd was dat we in principe van 1 inkomen rond kunnen komen. Dat geeft ook wel een heel fijn gevoel van vrijheid.
Ja, vooral op zo’n moment, als het eigenlijk het makkelijkst is om het toch maar gewoon te doen en dan later wel te kijken of het goed uitpakt of niet. Jullie hebben dan (vind ik) ook een slimme keuze gemaakt, die duidelijk is ingegeven door jullie eigen wensen en gevoel en niet door wat anderen misschien verwachten of zouden doen. Dat is uiteindelijk altijd de beste koers!
Een vrouw naar mijn hart! Ik heb zelf ook gekozen voor een onconventioneel leven. De regering ergert zich dood, want ik ben met mijn universitaire opleiding thuis gebleven voor de kinderen. Terwijl mijn man enkel middelste school heeft gedaan. Mijn oudste had een moeilijke start en heeft mij altijd erg nodig gehad. Nu pas met bijna zes jaar is hij op zijn plek.
Nu heeft hij twee kleinere broertjes, de jongste is een baby. Ik probeer nu tussendoor een start te maken met geld verdienen vanuit huis, maar ik heb altijd mijn gezin bovenaan gezet.
We hebben geen auto, geen vakantie, geen luxe. Dat komt later wel, maar het hoeft niet extreem dure versies te zijn. Ik wil eerst nu geld gaan verdienen met leuk werk zodat mijn man ook wat meer vrijheid heeft.
Maar meer tijd, meer vrijheid staat echt boven meer geld bij mij!
Ik heb kennissen die allebei een drukke baan met een topinkomen hebben, een groot huis, 2 autos , een camper, iemand die het huis schoonhoud en iemand die de tuin doet, ze gaan meerdere keren per jaar met vakantie, het klinkt fantastisch, toch heeft deze levensstijl een behoorlijk nadeel, de man heeft een kind uit een eerder huwelijk waar hij nooit tijd voor had en heeft en in deze relatie ook een kind waar eigenlijk geen tijd voor is, als je hem vraagt hoe dat komt zegt we hebben beide een tijdrovende en zeer belangrijke en verantwoordelijke functie waar veel tijd in gaat zitten en tja dan kun je niet veel thuis zijn. Met zijn zoon gaat het slecht op school, hij spijbelt en er zijn nog wel wat probleempjes , die volgens de ouders te verwijten zijn aan anderen. De zoon heeft wel eens tegen mijn dochter gezegd , ik wou dat er bij mij thuis eens iemand op me te zat te wachten met thee en een koekje , die me vraagt hoe mijn dag was. Mijn dochter vertelde mij dat ze alhoewel luxe en geld niet overvloedig aanwezig waren in ons leven , ze blij was met de tijd en aandacht die er wel was toen zij klein was en nog thuis woonde. Alle geld en luxe weegt volgens haar niet op tegen fijne herinneringen aan een geborgen en warme jeugd.
Wat een mooi verhaal!!
Weet je, een auto is en blijft een auto en vervoersmiddel, of die nu oud of nieuw is, duur of goedkoop.
Een pronkstuk is om mee te pronken, maar hoeft geen nieuwe auto of huis te zijn.
Geluk daar gaat het me om in dit leven, en gelukkig wordt je niet van spullen, als je geen mensen om je heen hebt waar je van houd en die van jou houden.
Mooi verhaal heel inspirerend. Soms zou ik ook andere keuzes willen maken maar het belangrijkste is de mensen om je heen die je gelukkig maken.
Goed om lekker bij je gevoel te blijven en niet te zwichten voor een groot huis of nieuwe auto
Ja, wij hebben ook een rijtjeshuis en kunnen alles doen wat we willen.
We hadden geen zin om voor een duurder huis krom te liggen en nooit meer op vakantie te kunnen b.v.
Daar zouden we knap chagerijnig van geworden zijn.
Nu zijn bijna alle kinderen de deur uit en is het huis weer groot genoeg.
Mijn man kon door deze keuze 17 jaar geleden al 1 dag minder werken in de week.
Je zou er van verschieten hoeveel mensen naar de buitenwereld toe ‘het perfecte’ gezinnetje zijn maar die helemaal niet gelukkig zijn omdat ze financieel in een strop zitten.
Dat denk ik inderdaad ook en dat is zó zonde! Je hebt maar één leven hier, dan kun je dat toch het beste inrichten zoals jij dat graag wilt en niet wat je denkt dat je buren van je verwachten…
inderdaad!
Mooi verhaal! Ik zou graag een huis met een paar kamer en groot tuin hebben. Gelukkig is voor mij niet alleen van de spullen maar gezondheid zodat wij van kleine dingen kunnen genieten.
heerlijk. wij krijgen ook regelmatig verbaasde blikken dat wij niet, net als onze familieleden, willen verhuizen.
Ten eerste heb ik geen zin in die drukte, ten tweede weet ik nu wat ik heb, ten derde het is gewoon niet nodig! Zo 🙂
Alhoewel ik heel graag op een boerderij zou willen wonen, we redden ons ook wel in dit iets te kleine rijtjeshuis met hele aardige buren.
Ik ben zelf blij met de keuze die ik (samen met man uiteraard) gemaakt heb om lekker met ons tweetjes in ons appartement te blijven wonen. Dat terwijl iedereen groter en duurder ging wonen. Het kon allemaal niet op toen….
We zijn nu wat jaartjes verder, lonen zijn gestegen, werk en leefsituatie gestabiliseerd. En moet zeggen, die rust en die lage woonlasten geven best een lekker gevoel.
Fijn om te lezen. Spullen en materie zijn gewoon zo niet belangrijk. Vandaag vroeg een vriendin die met mij in de auto zat of we niet eens een nieuwe moesten. De auto is nog prima, dus nee. Mooi is ie niet, maar hij brengt ons overal naar toe!
Wat moedig om te gaan voor wat je echt wilt en aankan en niet wat mensen van je verwachten! Soms leiden we ons leven teveel naar wat we denken “de norm” is…
Mooi dat je zegt ‘wat we denken dat de norm is’; dat is vaak ook zo: we DENKEN iets. Het is toch best erg om je leven in te richten op iets waarvan je nog niet eens zeker weet of het dan de norm is, als je die al zou willen volgen.
Gaaf verhaal!
Bij ons is het omgekeerd.
Wij zijn júist verhuisd om de lasten te drukken : )
Dat is ook interessant! Zijn jullie kleiner gaan wonen, of naar een goedkopere regio gegaan? Of heel wat anders misschien?
We zaten met (te) hoge maandlasten door een hoge rente percentage via een spaar hypotheek. Daar wilden we graag vanaf. Onze enige haalbare optie was om ons huis te verkopen. Dit lukte. Nu hebben we een evengroot huis terug kunnen kopen met een andere hypotheek vorm. Onze maandlasten zijn bijna gehalveerd.
Kortom, we zijn er enorm op vooruit gegaan!
echt een super inspirerend verhaal. Het gaat in tegen de verwachtingen vd maatschappij vh meer meer meer willen, ook om de schijn op te houden. Alsof veel geld aangeeft dat je gelukkig bent/moet zijn. Fijn dat deze mensen zien en voelen wat echt geluk is: tijd met elkaar en je gezin. Een auto of huis is vervangbaar maar de tijd met elkaar krijg je niet meer terug. Ikzelf ben na mijn scheiding ook heel bewust geworden hiervan. Ik ben iets minder gaan werken zodat ik bij mijn kinderen kan zijn als ze bij mij zijn, ik werk op de dagen dat ze bij hun vader zijn. Ik geef niet veel cadeaus maar ga liever een dagje naar het strand, speeltuin of hou een film/slaapavond met popcorn in de woonkamer. Vinden ze net zo leuk. Voor ik het weet, zijn de kinderen groot. Deze tijd kan ik niet overdoen en spullen maken me ook niet gelukkig. Dus heb ik liever tijd dan veel geld.