Een kladje met een berekening van een adviseur kwam ABN Amro 11 jaar later nog eens duur te staan. Dit kladje werd gemaakt voor een vrouw die een lening bij de bank én bij haar ouders aanging, voor in totaal zo’n 241.000 euro. De leencapaciteit van de vrouw was op dat moment echter maximaal 195.000 euro. De vrouw deed haar beklag bij de bank; zij vond dat de bank haar teveel had uitgeleend. En de Geschillencommissie van klachteninstituut Kifid was het daar (deels) mee eens.
In dit artikel:
Overkreditering
De vrouw leende bij de bank 155.000 euro en ging daarnaast bij haar ouders een lening aan van zo’n 86.000 euro. Toen haar ouders 11 jaar later met pensioen gingen en een deel van die lening opeisten, kwam de vrouw in de problemen. Zij deed haar beklag bij de bank en gooide het op overkreditering. Volgens haar had de bank haar teveel geld uitgeleend.
Dankzij het kladbriefje van de adviseur bleek dat hij inderdaad op de hoogte was geweest van de lening die zij via haar ouders kreeg. Daardoor werd de vrouw deels in het gelijk gesteld. Schade voor de bank? Zo’n 8000 euro, exclusief kosten. Niet het volledige bedrag, want – aldus het Kifid – de vrouw had de lening aan haar ouders ook al sneller af kunnen lossen.
Hoe zit het eigenlijk?
Hoewel het natuurlijk belangrijk is dat hypotheekverstrekkers zich houden aan de geldende regels en mensen beschermen tegen té hoge leningen, vind ik het best opvallend dat de bank toch nog zo’n fors bedrag moet betalen. Want inderdaad: de vrouw had de lening bij haar ouders ook versneld af kunnen betalen. Dat heeft ze blijkbaar niet gedaan.
Maar hoe zit het eigenlijk met de regels rondom overkreditering? Het blijkt dat de regels inderdaad de grootste verantwoordelijkheid bij de kredietaanbieder leggen. Die moet zorgen voor:
- acceptatiecriteria, en die ook toepassen
- genoeg schriftelijk of anders duurzaam vastgelegde informatie over de financiële gegevens van de klant (voor leningen van meer dan 1000 euro)
Die twee regels moeten er dan toe leiden dat wordt voldaan aan de Wet op het financiële toezicht, waarin staat:
“De aanbieder gaat geen overeenkomst inzake krediet aan met een consument en gaat niet over tot een belangrijke verhoging van de kredietlimiet of de som van de bedragen die op grond van een bestaande kredietovereenkomst aan de consument ter beschikking zijn gesteld indien dit, met het oog op overkreditering van de consument, onverantwoord is.”
Kortom: er mogen geen onverantwoord hoge leningen verstrekt worden. Maar wat exact ‘onverantwoord hoog’ is, blijft een beetje vaag.
Schadevergoeding
De mevrouw die hierboven genoemd wordt, is niet de eerste of de enige die op basis van overkreditering door een geldverstrekker een schadevergoeding gekregen heeft. Dit gebeurde in 2012 ook al eens bij de ING. Die hadden een stel een hoge hypotheek gegeven, deels op basis van bonussen die de man kreeg. Die bonussen hadden achteraf niet meegenomen mogen worden als structureel loon.
Als het stel door baanverlies in de financiële problemen komt, maken ze de gang naar de rechter. In hoger beroep worden ze in het gelijk gesteld: ING heeft niet voldaan aan de zorgplicht. Dat de bank niet verantwoordelijk kan worden gehouden voor het baanverlies van de man, blijkt dan niet uit te maken.
Eigen verantwoordelijkheid of niet?
Hoewel ik het goed vind dat geldverstrekkers worden aangesproken op hun zorgplicht en beboet worden voor het niet naleven hiervan, vind ik wel dat mensen zelf ook een eigen verantwoordelijkheid hebben.
Als je zoiets groots als een hypotheek aangaat, dan moet je toch eigenlijk wel weten waar dat precies op gebaseerd is. En een beetje nadenken over of dat dan logisch of haalbaar is. Ik vind het bovendien een beetje typisch als je – zodra het misgaat – direct naar de bank wijst. Alsof je wel wist dat het eigenlijk niet in de haak was.
Tegelijkertijd weet ik ook dat ik dat zelf destijds óók niet deed. Ik vertrouwde blindelings op de hypotheekmeneer. Pas later dacht ik: dat had ook slimmer/beter/anders gekund. En het had ook behoorlijk mis kunnen gaan! In het plaatje dat ik voor 30 jaar vastlegde, was eigenlijk helemaal geen ruimte voor verandering. Weinig vervroegd pensioen, zeker geen sabbatical en bij (gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid had ik ook een enorm probleem gehad. De volgende keer laat ik me dus lang niet zoveel aanpraten. Dan bekijk ik zélf wel of ik iets ‘onverantwoord’ vind.
Wat vind jij van dit soort rechtszaken? Is het terecht dat banken opdraaien voor een deel van de schade, of zouden mensen ook zelf een grotere verantwoordelijkheid moeten dragen?
Volg LekkerLevenMetMinder nu ook op Pinterest, Facebook en Instagram!
Deze post kan affiliate-links bevatten. Dit betekent dat ik een commissie krijg als je iets via deze links koopt. Uiteraard kost dit jou niets extra's (soms is het zelfs voordeliger!) en kun je erop rekenen dat ik alleen links opneem van websites of producten waar ik zelf 100% achter sta. Gebruik je deze links voor je overstap, aanmelding of aankoop? Dank je! Je helpt mij dan weer om nóg meer mooie content te kunnen maken!
Natuurlijk moeten banken ook zorgvuldig leningen verstrekken maar het ontslaat je niet van je eigen verantwoordelijkheid. Je ziet toch wat je onder de streep gaat betalen en dat dat wellicht wat veel is als er een kink in de kabel komt? (Of zelfs zonder kink). Ik ga dit soort dingen nooit begrijpen. Mensen wijzen te gemakkelijk naar een ander en vergeten hun eigen fouten.
Zelf ben ik ooit ook een lening aangegaan bij mijn ouders. Wat ik in dit verhaal vreemd vind is dat de geldlening opeisbaar was door haar ouders. Bij de lening die ik bij mijn ouders heb is dit absoluut niet het geval. In die zin vind ik het zeker de schuld van de bank en niet van mevrouw.
Ik vermoed dat het hier ook om een soort hypotheeklening gaat, gezien het bedrag. Ik heb dat zelf ook eens gedaan via mijn vader en daarin konden we apart opnemen dat de lening niet zomaar opeisbaar was. Standaard is dat het geloof ik wél. Of je kunt het in ieder geval aangeven, dus dan zullen ze dat mogelijk op die manier hebben afgesproken.